Rozdział 11

Oczami Klaudii

   - Tylko ona tu jest?

   - Tak.

   - To straszne.

   - Miała dużo szczęścia.

   - Bardzo dużo. Żadnych zadraśnień, nawet rysy, nie to co…

   - Nie to co inni.

   Przez tą krótką wymianę zdań jeszcze mniej rozumiałam. Nie otwierałam oczu od czasu kiedy odzyskałam przytomność, czyli jakąś godzinę temu. Chyba byłam w szpitalu: te wszystkie pikania i zapach.

   Ktoś cały czas gładził moją dłoń. Miałam nadzieję, że to mój Brajan.

   W końcu się przełamałam i uniosłam powieki. To nie był mój chłopak, tylko… moja matka! Uśmiechała się do mnie. Rozejrzałam się po sali. Nigdzie go nie było, tylko matka (!) i babcia.

   - Gdzie On jest? – spytałam.

   Obie kobiety spojrzały po sobie ze smutnymi minami.

   - GDZIE ON JEST? – powtórzyłam pytanie ze złością podnosząc się do pozycji siedzącej.

   - Klaudia, skarbie -  zaczęła matka, ale ja już wiedziałam co powie, jednak nie chciałam w to wierzyć. Nadal miałam nadzieję, że to nie prawda.

   Rozpłakałam się, jeszcze zanim skończyła.

   - On nie żyje – powiedziała spuszczając głowę.

   - Nie! – krzyknęłam. – Nie wierzę Ci Chcesz mi tylko znowu zniszczyć życie tak, jak rok temu! On żyje, a ty kłamiesz!

   Schowałam twarz w dłoniach i podkurczyłam kolana.

   Po chwili usłyszałam głos, który już znałam.

   - Niestety Klaudio, to prawda.

   Doktor Marczak. Znowu.

   - Próbowaliśmy Go reanimować. Bez skutku – podszedł do mnie i zaczął coś spisywać w wielkim notesie czy jak to się tam nazywało. – Proszę, oto wypis. Nic Ci nie jest. Możesz iść do domu.

   Wzięłam kartkę podawaną mi kartkę bez słowa.

   - Będę mogła go zobaczyć? – zapytałam czując, że kolejne łzy ciekną mi po policzkach.

   - Tak, sala czterysta trzydzieści dziewięć. Idź, jak tylko będziesz gotowa.

   Pokiwałam głową, a lekarz wyszedł.

   Babcia i matka spojrzały na mnie. Co moja „matka” w ogóle tu robiła?! Teraz sobie o mnie przypomniała?!

   - Co ty tu robisz?! – rzuciłam pytanie ze złością.

   - Klaudia, proszę Cię. Da teraz z tym spokój.

   - Okej, dam, ale wypierdalaj stąd! – pokazałam je drzwi. – Do domu!

   Pokiwała głową i wymaszerowała.

   Gładko poszło.

   Poprosiłam babcię, by wyszła, wzięłam przygotowane wcześniej ubrania (pewnie przez matkę), zebrałam wszystkie rzeczy i ruszyłam do sali czterysta trzydzieści dziewięć, która była na piętrze wyżej.

   Podczas ostatniego tygodnia poznałam ten szpital na wylot. Zaraz po tej myśli przypomniało mi się dlaczego znowu tu jestem i dlaczego nie wychodzę, tylko zagłębiam się w budynek.

   Z kamienną twarzą weszłam do pomieszczenia.

   To co ujrzałam przerosło wszelkie moje oczekiwania.

   Że widok był straszny to mało powiedziane. Ciało wyglądało strasznie. Z ubrań chłopaka nie zostało zbyt wiele, gipsu już nie miał. Cały był w otwartych ranach w około zaschniętą krwią.

   Mimo wszystko nic tak nie przykuło mojej uwagi, jak jego twarz. Blada, niewzruszona i (przede wszystkim) spokojna, a kąciki ust miał lekko uniesione. Wyglądał jakby spał, ale tylko z twarzy.

   Gdy tylko to zobaczyłam kolana się pode mną ugięły. Padłam na posadzkę, znów zalewając się łzami. Powróciło do mnie wszystko: dźwięk pękających szyb, gniecionego metalu, pisk opon. Tego wszystkiego było za dużo! Przypomniała mi się wcześniej wspomniana rozmowa: czy tylko ja przeżyłam?

   Doczołgałam się do łóżka jak jakiś menel (i tak było pusto). Pochwyciłam rękę w bliznach od żyletki, sprzed ponad roku i wcześniej, i ranach po wypadku. Zamknęłam oczy przyciskając czoło do nieruchomej dłoni.

   - Dlaczego Ty zginąłeś?! – krzyknęłam przez zaciśnięte zęby. – To ja chciałam umrzeć! Pamiętasz?!

   - Coś się zmieniło między wami od naszej ostatniej rozmowy?

   Podniosłam głowę.

   - Tak – potwierdziłam.

   Na moim ramieniu spoczęła dłoń doktora Marczaka.

   - Współczuję, był dobrym chłopakiem. Rozumiem Cię.

   - Rozumie Pan?! – zakpiłam nagle przestając płakać. – Naprawdę Pan rozumie?! Gówno rozumiesz! Nie straciłeś najważniejszej osoby w swoim życiu, więc nie pierdol, że mnie rozumiesz! – i znów potok łez spłyną mi po policzkach.

   Nawet nie wiem w którym lekarz się ulotnił. Nie wiem także ile czasu tam spędziłam. Świat jakby się zatrzymał , a mi nie zostało nic innego, jak wpatrywanie się w martwego chłopaka z większą intensywnością (o ile to możliwe) niż za jego życia. Miałam pustkę w głowie.

   Z amoku wyrwał mnie dzwonek mojego telefonu.

   - Halo? – zapytałam łamiącym się głosem.

   - Klauduś schodzisz? – spytała babcia.

   - Tak. Daj mi chwilkę – zająkałam się.

   - Czekam.

   Rozłączyłam się.

   Spojrzałam na chłopaka. Wstałam i pochyliłam się nad jego uchem.

   - Zawsze razem mimo to – wyszeptałam.

   Musnęłam zimne usta chłopaka.

   Dostałam się do samochodu babci niewiele myśląc. Po drodze wszystko co widziałam wydawało mi się jakieś szare i smutne, jakby cały świat pogrążył się w żałobie i zaczął znikać wraz ze mną.

***

   - Klaudia.

   Ktoś potrząsną moje ramie.

   - Klaudia!

   Otworzyłam oczy, w których były jeszcze dowody tego, że znowu płakałam. Leżałam na moim wielkim łóżku, na którym ostatniej nocy spałam i kochałam się z Brajanem w ciemnościach. Tej nocy nawet księżyca nie było widać przez chmury. Babcia szarpała mnie za ramie.

   - Tak?

   - Idź się umyj, jest dwunasta w nocy – poleciła.

   Pokiwałam głową.

   Gdy wyszłam z łazienki po pół godzinie już wiedziałam, że nie zasnę. Uwaliłam się na łóżku i wgapiłam się w sufit, który o te porze był szary.

   Usłyszałam pukanie do drzwi mojej sypialni.

   - Jak się czujesz, wnusiu? – spytał dziadek, wystawiając głowę.

   - Źle – rzekłam beznamiętnym tonem. – Ja się czuję źle. Ja się czuję źle!

   Wszedł do pokoju.

   - Rozumiem Cię.

   - Kolejna osoba, która mnie niby „rozumie” – narysowałam w powietrzu cudzysłów. – Co w sobie wszyscy myślicie? Że mnie rozmiecie tak na prawdę? Nie zrozumiecie mnie dopóki nie stracicie kogoś dla was najważniejszego.

   - Nie mów tak, proszę. Wcale go nie kochałaś, a on Ciebie także.

   - Słucham? – usiadłam. – Dziadek teraz będzie mi prawił kazania tak jak Jemu wczoraj rano? Co Ci w ogóle do głowy przyszło?! On mnie kochał, a ja jego! Nie byłe ze mną tylko dla pieniędzy!

   Wciągnął głośno powietrze.

   - Co myślałeś, że się nie dowiem?! Patrz, dowiedziałam się! I to bardzo szybko!

   - Nie wiem o czym mówisz – stwierdził.

   - Na prawdę? Ja wiem kiedy On kłamał. I wiem kiedy Ty, dziadku, kłamiesz.

   - Myślałem po prostu, że nie jest dla Ciebie odpowiedni.

   - Był odpowiedni i to bardzo! – wrzasnęłam.

   - Przepraszam.

   - Przepraszać to powinieneś Jego, a nie mnie. Szkoda, że już nie zdążysz.

   Wyszedł z  pokoju po chwili ze spuszczoną głową.

   Chwyciłam potrójne zdjęcie w połączonych metalowych ramkach z biurka.  Na jednym zewnętrznym był Brajan i ja tulący się. Na drugim zewnętrznym było nasze wspólne zdjęcie z koncertu Billego Talenta. Oba robiła nam Tosia. Na tym pośrodku był Brajan w czapce krasnal, i w jego ulubionej siwej bluzie, i z tym swoim pięknym uśmiechem, który tak uwielbiałam. Tym samym uśmiechem, którym mnie obdarzył dwa dni temu chwile po tym jak całowaliśmy się pod drzewem w ogrodzie.

   Rzuciłam się do tyłu na poduszki przykładając zdjęcia do piersi. Po moim policzku poleciała jedna jedyna łza. Otarłam ją szybko.

   - Przejdziemy przez to razem – szepnęłam w ciemność.

***

   Wstałam jakaś ospała o siódmej rano. Spałam tylko pięć godzin! Nadal wszystko wydawało się szare.

   Zeszłam na dół w celu zrobienia sobie mocnej kawy. Idąc musiałam minąć pokój Brajana, co przyprawiało mnie o bolesne kłucie w sercu. W drodze powrotnej zobaczyłam coś dziwnego. Drzwi były uchylone i dochodził z nich jakiś dźwięk. Po dłuższym podsłuchiwaniu zrozumiała, że to dziadek rozmawiający z kimś przez telefon. Jego głos mówił, że jest w niebo wzięty.

   Po chwili wszystkie nici łączące mnie z nim przerwały się. Tak w jednym krótkim momencie.

   Mój ulubiony kubek roztrzaskał się na setki małych kawałków kalecząc mi stopy i nogi, choć nie tak jak moje serce wczoraj – na miliony kawałków. Na podłodze pojawiła się wielka ciemnobrązowa plama po kawie.
......................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................
Przepraszam za moją długą nieobecność komputer miałam w naprawie. No, ale już jestem. Zgodnie z prośbami próbuję pisać dłuższe rozdziały. Dziękuję za wypytywanie się mnie, kiedy następny rozdział. Jeszcze raz przepraszam.

CZYTASZ=KOMENTUJESZ